Afgelopen zondag was het een schitterende lente dag. Tevens de dag van de Amstel Gold Race. Ik had al jaren het idee om een keer naar de wedstrijd te gaan kijken, maar het kwam er niet van. Nu met het mooie weer had ik geen enkel excuus meer. Helemaal voorbereid op pad: camera check, klap krukje check, drinken check en weg waren we. De auto parkeren we bij familie en vervolgens op naar de Eyserbosweg.
De eerste doortocht op het heuveltje (voor Nederlandse begrippen een ware helling) zou om 14.15 zijn. En warempel om 14:20 zagen we de eerste tekenen van de koers: een helikopter. Niet veel later kwam de kopgroep langs en na twee minuten wachten ongeveer ook het peloton. Ik dacht bij mijzelf in dit tempo kan ik nog mee, daarbij volledig het feit negerend dat ze al 100+ km in de benen hadden en nog ongeveer 100 km verder moesten.
De volgende doortocht zou om ongeveer 16:15 uur zijn en dus moesten Silvia en ik bijna 2 uur de tijd doden. Nu valt dat in dat prachtige weer in een schitterende atmosfeer (ongeveer 500 man stonden verspreid op de helling) reuze mee. Veel mensen hadden radio’s meegenomen om het koersverloop te volgen en anderen waren het lezen, voetballen etc. Eigenlijk is het het best te omschrijven als een sfeer die op een camping heerst.
Zelf was ik het genieten van de omgeving en heb ik een aantal foto’s gemaakt. Ook kwam er nog een stoomtrein langs waardoor het echt leek alsof de tijd hier heeft stil gestaan. De foto van de trein hiernaast is niet helemaal gelukt omdat ik domweg veel te traag was en een paal in de weg stond.
Op de radio was vooral een verslag van het voetbal te horen. De omstanders waren allen blij toen Roda JC op 3-0 voor stond en er werd zelfs gejuicht toen ook VVV voorkwam. Allen waren ze trots op de clubs uit de regio (ondanks dat Venlo mijns inziens niet meer in de regio is). Ook was er een zekere afkeer te merken tegen het Amsterdamse Ajax. Toen Ajax voorkwam was er gemopper en geklaag: „Ze hadden bij ADO al moeten verliezen”. Uiteindelijk kwam Twente voor en waren de gemoederen weer bedaard. Terug naar de Amstel Gold race. De koplopers werden ingehaald en Niki Terpstra’s aanval werd met gejuich ontvangen.
Daarna ontstaat de spanning. Op de Eyserbosweg vindt normaal gesproken de ‘Vorentscheidung’ plaats, zoals de Duitsers – niet ver van waar ik was – zo mooi kunnen zeggen. Alle Nederlandse hoop was gevestigd op 1 man: Robert Gesink. De helikopters kwamen weer terug. De mensen staan midden op de weg. En dan barst de hel los.
Andy Schleck is het en wie is die ander? (Later bleek dat het Marco Marcato was.) Maar de grootste vraag waar is Gesink. Ok daar komen de Rabo’s. Gesink is pas de derde Rabobank man en hij moet 5 meter toegeven op zijn teamgenoten. Na de passage van de renners was de algemene opvatting dat Gesink geen kans had om te winnen. Achteraf bleken de volgers gelijk gehad te hebben. Ik heb ook een foto van de uiteindelijke winnaar. Helaas vond mijn camera het nodig om scherp te stellen op het been van een supporter achter Philippe Gilbert. En nog een opmerking voor de fan die de achterblijvers duwde terwijl hij naast hen rende: Je bent echt gek.
En toen begon de 5 km lange wandeling naar de auto door het mooie Limburgse heuvelland in de brandende zon, waarna een BBQ een schitterde dag afmaakte.